Pisma estetyczne (Officyna)

Na ewentualne wątpliwości i pytanie, po co zajmować się bardzo wczesnymi tekstami Joyce’a, pośród których są choćby jego wypracowania szkolne i referaty, należycie odpowiada Umberto Eco: Jeśli jest prawdą, iż każdy pisarz rozwija jedną myśl poprzez całe życie, to owa zasada wydaje się nad wyraz oczywista w przypadku Joyce’a: jeszcze nie otrzymał stopnia bachelora, a już wiedział, co ma robić dalej – i ogłosił to, nawet jeśli w sposób nieformalny i raczej naiwny, w tych murach [University Collage w Dublinie].

Albo, jeśli państwo wolą, postanowił swój wiek dojrzały ukształtować zgodnie z tym, co potrafił przewidzieć w czasach, gdy studiował w tych aulach. Ta opinia włoskiego pisarza, który zresztą niemało miejsca w swojej uniwersyteckiej pracy poświęcił Irlandczykowi, wydaje się dostatecznym uzasadnieniem dla sięgnięcia po najwcześniejsze teksty Joyce’a, w szczególności te, które nie zostały poprzez niego opublikowane, a więc ukazują go nieco bardziej prywatnie w procesie kształtowania się idei, które rozkwitły później w jego dziełach.

Jest to najnaturalniejsze i zapewne najłatwiejsze wprowadzenie do jego twórczości, która korzeniami tkwi w tych młodzieńczych, nierzadko surowych i nie do końca skrystalizowanych przemyśleniach, którym z całą pewnością niejedno można zarzucić, ale i z których można uzyskać tę samą perspektywę, z jakiej sam Joyce spoglądał w swoją literacką przyszłość.

Niniejszy tom jest też uzupełnieniem wydanych w 1998 roku „Pism krytycznych" Joyce’a, które są niekompletne, a także nieopracowane krytycznie (zapewne z powodu śmierci ich tłumacza) i zawierają większość angielskojęzycznych, opublikowanych pism Joyce’a wraz z kilkoma tekstami napisanymi pierwotnie po włosku.

(fragment wstępu)