Drogi i bezdroża securitologii (Wojskowa Akademia Techniczna)

Niniejsza monografia adresowana jest do coraz liczniejszego grona badaczy bezpieczeństwa i rekomenduje jego badanie w perspektywie securitologicznej osadzonej w filozofii bezpieczeństwa i cybernetyce społecznej.

Autorzy czerpiąc zarówno z metod filozoficznych (metoda semiotyczna, metoda fenomenologiczna), jak i z zasady z takich nauk jak cybernetyka i teoria systemów, posługują się ich twierdzeniami i językiem.

Tym sposobem budują i wykładają progresywną securitologię w oparciu o twierdzenia i terminy zapożyczone z logiki informacyjnej i teorii systemów autonomicznych. Zapożyczają, powielają i starają się adaptować ich kategorie, które równocześnie próbują ukonkretniać w odniesieniu do podstawowego problemu, jakim jest bezpieczeństwo wiązane z taką pieczą, kontrolą i nadzorem oraz sterowaniem, które pozwalają na trwanie, przetrwanie i rozwój i doskonalenie dowolnego systemu.

Takie podejście badawcze wynika z metodologicznego założenia, że sądy o pewnej nauce nie mogą być rozważane w języku tej nauki, lecz w jej metajęzyku, zwanym także „metanauką". Jednocześnie starają się wykazać, iż to właśnie program badawczy filozofii bezpieczeństwa i cybernetyki społecznej może stanowić metanaukę w stosunku do securitologii i tworzyć pomost łączący dyscypliny ogólne i abstrakcyjne oraz dyscypliny szczegółowe i konkretne.

Perspektywa ta zdaje się zbliżać najróżniejsze badania bezpieczeństwa do paradygmatu nauki o walorach wiedzy o wysokim usystematyzowaniu logicznym, uteoretycznieniu i mocy eksplanacyjnej, a także prognostycznej i wysokim stopniu ścisłowości oraz pewności itd.

(schemat Poppera). Zbliżanie to pozwala porzucać etap wiedzy niejednokrotnie potocznej i rozmytej o bezpieczeństwie, jej aporie i niski stopień ścisłości i słabe uzasadnienie. Tym samym pozwala zbliżyć securitologię do nauki dojrzalszej pod względem teoretycznym i metodologicznym.