Kierkegaard czyli mowy na piątkowym zebraniu dla wspólnie pogrzebanych (Praca zbiorowa)

Fenomen Profesora Edwarda Kaperskiego zapewne winien być upamiętniony w kilkunastu tomach studiów naukowych. Imponująca jest wielonurtowość dokonań Profesora – historyka i teoretyka literatury, komparatysty, monografisty, a najczęściej badacza dyskursu literackiego i filozoficznego.

Nigdy wcześniej w literackim i filozoficznym dyskursie liryzm duszy, niestłumiony erudycją, nie odezwał się tak rozdzierająco i przenikliwie. Myśl Kasperskiego to dialektyczna symfonia smutku i radości, nieustającego napięcia pomiędzy tym, co minione i czasem przyszłym.

A jednym z motywów owej symfonii jest tematyka niniejszego tomu. Bowiem Profesor, obdarzony wnikliwym zmysłem filozoficznym, mając w sercu nie tylko kresowy Lwów, ale i duńskie wzgórza Jutlandii, powołał do życia, obok profesora Karola Toeplitza, polski świat Kierkegaardowski.

Stworzył szereg typów interpretacji pism „odludka północy", demonstrując literackie piękno i filozoficzną metodę Sørena Kierkegaarda, która odtąd trwale będzie pociągała polskich interpretatorów i tłumaczy.

Jednym słowem, w naszym polskim środowisku sympatyków Kierkegaarda, jako teologa, filozofa i pisarza, kwalifikacja naukowa Profesora i płynąca zeń inspiracja stanowi pozycję pokaźnej dojrzałości, zaczynając przy tym dalszy rozwój polskiej myśli humanistycznej.

Jacek Aleksander Prokopski