Skerco (Artur Daniel Liskowacki)

"Skerco" to zbiór krótkich, niekiedy miniaturowych opowiadań, formą i nastrojem nawiązujących do charakterystycznego dla muzyki konwencjonalno-romantycznej gatunku o lekkim, z zasady pogodnym charakterze, jakim jest scherzo (po włosku: żart). Ten swego typu żart, drobiazg, błahostka, osiąga jednak czasem kształt samodzielnej, dramatycznej wypowiedzi, bardzo osobistej, lirycznej i ekspresyjnej. Takiej właśnie jak w tekstach ze zbioru "Skerco", w których ton powagi, intymnego wyznania, miesza się z przenikliwą obserwacją rzeczywistości, zaś drwina z przedstawionego świata - w tym: świata literackich konwencji, kulturowych wzorców i mód - przybiera niekiedy postać żarliwej obrony jego wartości i urody. Wszystkie te prozatorskie "skerca" - przybierające kształt anegdoty, lub wspomnienia, obyczajowej scenki, bądź także mini eseju, albo poetyckiej refleksji - mogą być czytane osobno, niezależnie od siebie. Ale układają się też w przemyślaną i spójną konstrukcję nasyconą emocjonalnie, na poły prywatną, pełną dystansu i autoironii, której głównym spoiwem jest żywy, niezwykle współczesny, język - wyczulony na słowo, a także jego paradoksy i fałsz.