Po zachodzie słońca

Horrory z życia rodzinnego, w których nie ma potworów.

Bo nie musi ich być – drzemią w każdym z nas.

Para odkrywająca tajemnice opuszczonej willi, w której znajduje schronienie podczas burzy śnieżnej… Radio odbierające sygnały z przeszłości i przyszłości, co wywraca do góry nogami życie jego właściciela… Niepokojący sen, który początkuje stopniowo przenikać do rzeczywistości… Człowiek z obsesją na punkcie nieodgadnionego kamienia, który może być bramą do innego rozmiaru lub konsekwencją choroby psychicznej… Dwóch spierających się o ziemię sąsiadów, którzy trafiają do niezwykle nieprzyjemnego miejsca… Głuchoniemy autostopowicz pomagający kierowcy uporać się ze zdradą żony… Wyrzuty sumienia człowieka, który przetrwał, wobec tych, co mieli mniej szczęścia, zamieniające go w prawdziwą ofiarę…

Wszystko to dzieje się po zachodzie słońca, kiedy w relacje pomiędzy ludźmi wkrada się niesamowitość, a to, co oczywiste, staje się nierozpoznawalne; fantazja miesza się z rzeczywistością i naturalne światło może przestraszyć. To nadzwyczajna pora dla Stephena Kinga. Żadne inne godziny nie dają mu takiego tła do stworzenia subtelnego, a jednocześnie przerażającego świata.

Zbiór 13 opowiadań, w którym Stephen King ujawnia niezwykłą umiejętność odkrywania ludzkich lęków i budowania wokół nich historii, które wprawiają w przerażenie, wywołują dreszcz niepokoju albo obrzydzenie.

Niektóre z tych utworów ukazały się w prasie, m.in. W „New Yorkerze", „Playboyu" Czy „Paris Review".

Ten zbiór przypomina, iż twórczość Kinga wykroczyła poza swoje wysokojakościowe korzenie. To nie są opowiadania, które nie mają żadnego związku z prawdziwym światem, bo korzystne pisanie z pogranicza fantastyki i horrorów zawsze jest oparte na rozpoznawalnych emocjach.

„The New York Times"

Horror potrzebuje ofiar i – podobnie jak wcześniej Hitchcock – King z przyjemnością je dostarcza. (…) Bohaterowie opowiadań Kinga są uwięzieni w wytwarzanym poprzez niego wszechświecie, a czytelnik razem z nimi.

„The Guardian"