Kosynierzy warszawscy. historia 303. warszawskiego dywizjonu myśliwskiego im. tadeusza kościuszki - z boju i życia (MIREKI)

Szkopy w dalszym ciągu systematycznie robią naloty, nawet i w czasie posiłków. I tak mieliśmy dziś alarm w czasie śniadania, obiadu i dzisiaj o godz. 16.30 w czasie podwieczorku. Prócz tego Jasio ma mnóstwo pretensji do krawca, który poci się nad naszymi mundurami.

- Oho! Alarm! Godz. 16.35 - do maszyn! Startujemy. Po dwudziestu minutach lotu jesteśmy nad Kanałem. Oglądamy Dover i południowo-wschodnią Anglię z wysokości 20 000 stóp. Oho, są i Me. 109 w liczbie dziewięciu.

rozpoczyna się kotłowanie. Mimo tego, iż przyszli od słońca, bali się atakować, gdyż było nas dwunastu. Zrobiliśmy ze sobą tylko kilka rund i walka niby się skończyła. Lecz dwu z nich zaatakowało nas powtórnie od słońca, lecz im to nie uszło.

Trzy,,Hurricany" zainteresowały się tą odważną dwójką. Zaczął się pościg w stronę Francji. Me. 109 jakoś się rozeszły w ucieczce. Ja zaś, wybrawszy sobie jednego, postanowiłem go zrąbać. Włączyłem,,emergency boost" i jakoś zacząłem go dochodzić, może dzięki czemu, że szkop wiercił nerwowo maszyną.

Wywrócił maszynę na plecy i ku memu zdziwieniu wykończył całą beczkę. To wszystko dzieje się w nurkowaniu. Na 250 metrach otworzyłem ogień, zaznaczając szkopowi po trzykroć krótkimi seriami, iż jego koniec jest bliski.

Wszystkie manewry powtarzam za szkopem, a ponieważ mnie to lepiej wychodzi,, zbliżam się jeszcze o 50 metrów. Z 200 metrów znowu zasypuję go seryjką. Za chwilę powinien się zapalić, ale jakoś wydawał mi się strasznie twardy - musiał być dobrze opancerzony.

Strzelałem bez poprawki. Jesteśmy obaj nad brzegiem francuskim. Znurkowaliśmy z 20 000 stóp do 10 000. Tutaj szkop postawił Me. Na łeb, ja za nim i oddaję kolekcję. Zostałem nie lada zaskoczony ciemnością, lub raczej zaćmieniem szyby.

Oczywiście nawaliły przewody oleju i stąd cała tragedia. Skończyłem pościg, zrobiłem skręt i wracam do Anglii. Duszę mam teraz na ramieniu, by mnie ktoś nie przyłapał. Otwieram kabinę, ocieram chustką szybkę przeciwpancerną.

W tym momencie z rur wydechowych zaczynają buchać kłęby wyjątkowo gęstego dymu, co przeraża mię i zmusza do odpięcia pasów na wszelki wypadek. Jeżeli się,,grat" zapali, trzeba będzie skakać. A Kanał nie wygląda zbyt zachęcająco.

Silnik zaczyna gwałtownie trząść. Wyłączam kontakty i benzynę. Planuję. Całe szczęście, że nad brzegiem francuskim miałem jeszcze 10 000 stóp wysokości. Anglia zbliża się dość szybko. Dwa Hurricany: por.

Paszkiewicz i ppor. Łokuciewski osłaniają mój powrót. Nad brzegiem angielskim nad Dover osłania mię sierż. Rogowski. Postanowiłem lądować przymusowo. Pasy zapiąłem. Wybrawszy najmożliwsze i najdogodniejsze pole, bez specjalnych przeszkód, wylądowałem z wysuniętym podwoziem i klapami.

Pod koniec wybiegu maszyna oparła się o krzaki. Lądowanie odbyło się po 50 minutach lotu, w miejscowości Elvengton Eytone Nr. Dover, Kent. Ludność przyjęła mię nadzwyczaj serdecznie. Samochodem odwieziono mię do kwatery artyleryjskiej, gdzie zostałem ugoszczony kolacją.

Zabrawszy amunicję z maszyny, o godz. Dziewiątej wieczorem wyjechałem specjalnie zamówionym samochodem, a o dwunastej byłem w łóżku w Northolt. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.