Trzy skarby. motywy buddyjskie w kulturze polskiej

Studia prezentowane w tej pracy powstawały przez sporo lat w przeróżnych sytuacjach komunikacyjnych. Czasami były to tezy badawcze dyskutowane na szerszym forum literaturoznawczym albo religioznawczym (konferencje naukowe), innym razem były to tematy konwersatoriów kulturoznawczych (własne zajęcia dydaktyczne), czasami wreszcie były elementami solilokwiów, które odbywaliśmy w sobie, a potem je zapisywaliśmy, licząc na to, że przebudujemy współczesną postać polonistyki, uwalniając się od jej pęt w konwencjonalnych ujęciach i zagadnieniach.

Wspólnym mianownikiem prezentowanych tutaj artykułów jest dla nas znaczny, nieco metaforyczny termin Trzy Skarby występujący w znaczeniu buddyjskim jako synonim Buddy (najwyższego celu dążeń ludzi, istoty wyśmienitej), Dharmy (buddyjskiej nauki soteriologicznej, filozoficznej, etycznej, psychologicznej i estetycznej) i Sangi (wspólnoty praktykujących tę duchowość).

Termin Trzy Skarby organizuje nasze myślenie w tym sensie, iż zamierzamy pisać o jego składnikach w polskich kontekstach kulturowych, wśród których pojawiać się będą tak ścieżki kulturoznawstwa, jak i literaturoznawstwa.

Przedkładamy zatem Czytelnikom książkę „Trzy Skarby", zastrzegając się, iż powstają już pewnie osobne rozważania o występowaniu motywów buddyjskich w polskiej literaturze, odrębne rozprawy religioznawcze o przejawach buddyjskiego życia duchowego czy oddzielne analizy dotyczące aspektów filozoficznych czy psychologicznych nauk buddyjskich.

Nasza rola w tej książce polega na próbie realizacji interdyscyplinarnego dyskursu buddologicznego, który powodowali swego czasu Stanisław Scheyer, Eugeniusz Słuszkiewicz czy Marek Mejor. Liczymy na to, iż choć nasze rozważania może i nie „przyniosą pożytku niezliczonym czującym istotom", to jednak choć trochę przysłużą się rozjaśnieniu kwestii literaturoznawczych dotyczących buddyzmu (Ze Wstępu).