Błonia krakowskie centrum rekreacji i sportu do 1914 roku

Autor podjął problem opracowania dziejów Błoń krakowskich, historycznego centrum sportu i rekreacji do 1914 r. Jest to problem badawczy – w zakresie historiografii sportu i rekreacji – który do tej pory w ujęciu syntetycznym nie został opracowany.

Autor ukazuje transformację, jaką na przestrzeni wieków przeszły Błonia. W procesie historycznego rozwoju stały się centrum narodzin polskiego sportu i progresywnej rekreacji. Główną hipotezą badawczą było twierdzenie, że jednym z podstawowych czynników rozwoju sportu i rekreacji na przełomie XIX i XX w.

w Krakowie, było istnienie szerokiej podmiejskiej łąki. W dodatku, sformułowano uzupełniającą hipotezę, iż Błonia na tle zurbanizowanego Krakowa stały się szczególnie wyraźnym, naturalnym rezerwuarem zieleni i miejscem wypoczynku mieszkańców miasta.

Decyzje austriackie z 1906 r. O zakończeniu dzierżawy części Błoń, jak i o zniesieniu zakazu zabudowy, a także przypadająca na lata 1907–1912 regulacja Rudawy spowodowały, że podmiejskie pastwiska stały się centrum wypoczynkowo-sportowym.

Narodziny ruchu sportowo-rekreacyjnego w Krakowie zostały w pracy ukazane poprzez pryzmat fenomenu łąkowego, co pozwoliło na pionierskie ujęcie tematu dziejów polskiej kultury fizycznej, a ponadto stanowi wkład w historię miasta.

Praca jest monograficznym studium historycznym poświęconym działalności w obszarze szeroko pojętej kultury fizycznej, podejmowanej na krakowskich Błoniach od pierwszych wzmianek w źródłach do 1914 roku.

Zanalizowano działalność polskich organizacji i stowarzyszeń kultury fizycznej powstałych na łące do wybuchu I wojny światowej, a oprócz tego, badaniom poddano oddolny, niezorganizowany instytucjonalnie ruch spacerowo-rekreacyjny, tamże mający miejsce.