Maklakiewicz. Zaczęło się od tego, że jestem brzydki

Król PRL-u. Jedyny taki

Był swój, był ludzki. Choć nie brakowało mu talentu, nigdy nie dostał dużej roli. Za to te skromne grał po mistrzowsku. Pozostaje najmocniej rozpoznawalnym i zarazem najistotniej niedocenionym aktorem swej epoki.

Zdzisław Maklakiewicz, dla znajomych Maklak. Przywarła do niego rola inżyniera Mamonia z Rejsu. Mówił o sobie, że jest jak Polska Ludowa: pełen błędów i wypaczeń. Może dlatego umarł przedwcześnie?

Autor bestsellerowej książki Himilsbach. Ja to z ochotą napiłbym się kawy bierze na warsztat drugą postać z nieśmiertelnego duetu. Integralni przyjaciele z filmowego planu i od barowego stolika przeszli do historii razem, lecz każdy z nich zasługuje na osobny portrecik! Z tamtego świata aż nie chce się wychodzić.

Zdzisław Maklakiewicz był bezkonkurencyjny, niezastąpiony i, niestety, niedoceniony. Miał nieprzeciętną jeszcze wtedy w Polsce ekspresję, całkowicie przekraczał granice ówczesnego aktorstwa. Trochę siebie szyfrował, trochę urządzał zgadywanki, wchodził w dialog z widzem. Był również absolutnym królem żartu, takiego żartu skróconego, niedopowiedzianego.

Jerzy Kryszak

Zdzisio był autorem różnorodnych opowieści. Były one prawdziwe albo nie,za każdym razem inteligentne, dowcipne i z puentą.

Kazimierz Kaczor

Na ekranie pojawiał się na chwilę, w pamięci zostawał na długo. Był poetą codzienności wśród aktorów.

Ewa Szykulska

Rozmawialiśmy kiedyś o muzyce. Powiedział, iż ma w sobie dwie przeciwstawne natury: Florestana i Euzebiusza. Tak, był marzycielem, lirykiem, o co wielu aby go nie podejrzewało…

Grażyna Barszczewska

mężczyzny Zdzisława poznałam w trakcie fotografii do filmuRozwodów nie będzie. Byłam początkującą studentką PWST w Warszawie, a pan Zdzisław lubianym i znanym aktorem scen wrocławskich. Pracowaliśmy razem jeden dzień. Był czarujący i opiekuńczy. Ekspresowo zorientowałam się, że ma niesamowite poczucie humoru i dystans do siebie. Potem już nigdy nie graliśmy razem, ale stykaliśmy się w towarzyskich okolicznościach. Jego cudowne anegdotki, krótkie i abstrakcyjne, ubarwiały te spotkania. Wszyscy czuliśmy się komfortowo w jego towarzystwie.

Magdalena Zawadzka