Jastrzębie, onagry pustyni, wilki arabii

Książka poświęcona została kształtowaniu i ewolucji wizerunku mieszkańców Arabii w źródłach starożytnych i wczesnośredniowiecznych. Mieszkańców cesarstwa łączyły z Arabami przeróżne relacje – polityczne, handlowe, gospodarcze, kulturalne i religijne.

Jak każde sąsiedztwo i to nie było pozbawione napięć, stanowczo począwszy od III wieku n.e., gdy Półwysep Arabski stał się buforem między ówczesnymi mocarstwami – Bizancjum i Persją Sasanidów, które starały się pozyskać sojuszników wśród plemion arabskich.

Opisujący te wydarzenia autorzy bizantyńscy kreowali wizerunek Arabów, czasami pochlebny, częściej negatywny, korzystając ze swoich osobistych doświadczeń i relacji z drugiej ręki, lecz sięgając także po teksty swych poprzedników – greckich i łacińskich pisarzy antycznych, którzy jako pierwsi eksplorowali Półwysep Arabski i notowali spostrzeżenia na temat plemion go zamieszkujących.

Analiza świadectw obu grup pozwala wyodrębnić na trwałość niektórych opinii, posiadających nieraz charakter stereotypów i powielanych przez Bizantyńczyków w ślad za autorami antycznymi, ale też na odmienne spojrzenie tych pierwszych na arabskich sąsiadów, będące wynikiem chrystianizacji wielu spośród nich.

* Monografia, obejmująca w założeniu autorki okres około szesnastu wieków do pojawienia się islamu, jest ewenementem w skali krajowej. […] na pewno znajdzie odbiorców jednocześnie wśród osób zajmujących się historią rzymską, bizantynistów i arabistów i szeroko poję tych orientalistów, osób zainteresowanych rozwojem chrześcijaństwa na wschodnich rubieżach Imperium Romanum, jak i czytelników zainteresowanych historią Bliskiego Wschodu przed pojawieniem się islamu.

Z recenzji prof. Przemysława Turka Uniwersytet Jagielloński To wartościowa, oryginalna i potrzebna monografia naukowa. […] Praca jest zupełnie pionierska, napisana z punktu widzenia badacza historii starożytnej i wczesnobizantyńkiej.

Z recenzji ks. Prof.Józefa Naumowicza Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie