Latynoafryka

Rok 1971. Sławny reporter Ryszard Kapuściński niedawno wrócił do kraju. Poprzez ponad cztery poprzednie lata był korespondentem w rozpalonej rewolucyjną gorączką Ameryce Łacińskiej. Teraz znajduje sobie nowe miejsce: w przytulnej redakcji „Kontynentów". Niebawem obejmie w piśmie funkcję zastępcy redaktora naczelnego. Mocno się włącza – czyta i redaguje, uczestniczy aktywnie w kolegiach i dyskusjach redakcyjnych. Koledzy wspominają, iż mimo swej pozycji nie wywyższa się. Z rodzinnych przekazów wiadomo zaś, iż żyje życiem „Kontynentów", w domu to, co się dzieje w redakcji, jest jednym z głównym tematem rozmów.

Pisze. O Santo Domingo, o Chile, Kubie, Panamie, Ekwadorze, Angoli i Ugandzie; o niesprawiedliwości, głodzie, nędzy, dyktaturze, socjalistycznym wrzeniu. Pisze z pasją i erudycją. Ale temat główny za każdym razem jest ten sam: człowiek.

Dziś opowieści Kapuścińskiego, publikowane w „Kontynentach" w latach 1971–1989 i do tej pory nie wznawiane, można czytać dwojako: jako wnikliwy, uważny zapis wydarzeń, kreślony piórem światowej sławy korespondenta i reportera, ale też jako uszlachetnione upływem czasu, zuniwersalizowane studium ludzkiej natury i nieuchronności procesów społecznych – dzieło wrażliwego i czułego ich obserwatora – pisarza.