Sceny biografii (E-book)

Na Sceny biografii składa się trzydzieści tekstów poświęconych pisarzom i pisarkom XX wieku (jest także poeta z XXI wieku – Marcin Świetlicki). Czy jest jakieś kryterium doboru bohaterek i bohaterów książki? Tak, wszyscy oni są ważni dla autora dzieła. Ich utwory, arcydzielne, mniej arcydzielne czy zgoła przeciętne, dały mu do myślenia, skłoniły do odpowiedzi, polemiki, komentarza. Sceny biografii to znaczna księga wiedzy o polskim i europejskim wieku XX. Ogólnie wiadomo, iż twórczość artystyczna to forma poznawania rzeczywistości i jej kreowania, ale książek, które by z takim rozmachem, erudycją i swadą potrafiły uwydatnić donośność literackiego zapisu jednostkowego i zbiorowego doświadczenia, nie jest tak dużo. Powstała jedna z najkorzystniejszych książek literaturoznawczych i krytycznoliterackich pierwszych dwóch dekad XXI wieku, a równocześnie książka dyskutująca niemało kwestii politycznych, społecznych, psychologicznych, wreszcie moralnych. Uzyskujemy tom przeogromny i przebogaty. Zieniewicz szczodrze obdarza czytelnika sobą, tak, sobą; swoją wiedzą o literaturze od lat 30. XX wieku po początek XXI stulecia, swoją biografią, dowcipem, inwencją językową. Dokonuje niebanalnych reinterpretacji twórczości wielu pisarzy, lecz warto zauważyć, że te reinterpretacje są produktem ubocznym operacji szerzej pomyślanej. Zieniewicz, mimo rzucającej się w oczy swawolności, dąży nie tyle do rozbijania akceptowanych sądów i opinii, ile do próby posklejania wszelkiego (biografii i twórczości) na nowo. W swych opowieściach Zieniewicz posługuje się własną wspaniałą formułą „sceny", to znaczy „ekspozycji pamiętanego autobiograficznie epizodu wiążącego życie ze sztuką pisania", osmotycznego przenikania się życia i narracji o tym, co przeżyte. Ale autobiografizm jest żywiołem, który obejmuje nie tylko jedną stronę komunikacji literackiej. Ten, co czyta, interpretuje i zapisuje swoje doświadczenie lektury, angażuje się nie czystym intelektem, ale własnym życiem: tym, co przeżył, tym, co zapamiętał, tym, co potrafi opowiedzieć. Na stare pytanie: po co czytać książki, Zieniewicz odpowiada: po to, żeby zrozumieć, co mnie, tobie, jej się przydarzyło.