Einstein o Einsteinie. Zapiski autobiograficzne i naukowe

Jest rok 1946. Za biurkiem, w domu, jakich setki w Princeton, zasiada twórca największej rewolucji naukowej XX wieku. Na czterdziestu pięciu stronach opisuje swoje życie, od podziwów dzieciństwa do ostatecznych pytań starzejącego się naukowca. Buduje coś, co nazwie swoim własnym nekrologiem - a my musimy nazwać jednym z najcenniejszych dokumentów nauki.

Sześćdziesięciosiedmioletni Albert Einstein nie pała entuzjazmem do autobiografii. Uważa, że „na ogół są owocem narcyzmu i negatywnych uczuć wobec innych". Na skutek czego powstaje autobiografia intelektualna intensywna w treści, ale niejako zaszyfrowana. Hanoch Gutfreund i Jürgen Renn, wytrawni znawcy Einsteina, mają jednak klucz i otwierają drzwi na oścież. Udowadniają,znacznych myślicieli należy czasem szukać na wydziałach innych niżeli filozoficzny.

Nie mam żadnych szczególnych uzdolnień. Cechuje mnie tylko niepohamowana ciekawość.

Albert Einstein