Jadwiga lechicka - kobieta nowa i nowoczesna. kulturowy porządek i relacja płci w historiografii polskiej

Jadwiga Lechicka interesuje autora jako historyczka. Temu zainteresowaniu daje on pierwszeństwo i z takiego punktu wychodzi w swoich rozważaniach. Bohaterkę książki ukazuje jako człowieka pojedynczego – jednostkę podejmującą wybory życiowe, mającą indywidualne pragnienia i oczekiwania wobec siebie.

Wykorzystuje do tego ślady – biografemy, które pokazują ją jako podmiot prywatny z specyficznym jednostkowym doświadczeniem, bohaterkę swego życia. Biografemy to informacje etnograficzne, które identyfikują prywatne doświadczenie, ale nie dają w nie wglądu.

W związku z tym autor jednocześnie odwołuje się do biografemów i do wyprodukowanego przez współczesne Lechickiej kobiety nowego wzorca kobiecości – „kobiety nowej i postępowej", sformułowanego po I wojnie światowej przez środowisko, z którym Lechicka była związana – homo academica.

Równolegle z zainteresowaniem Lechicką jako człowiekiem pojedynczym autor zajmuje się kulturowym porządkiem i relacją płci w międzywojennej i powojennej historiografii polskiej. Przygląda się temu z perspektywy doświadczeń Jadwigi Lechickiej, jej stosunku do siebie samej i jej działań związanych z edukacją, pracą zawodową i rodziną.

Diagnozując przypadek Lechickiej, dokonuje kontekstualizacji jej biografemów w zgodne zestawienie – za sprawą pojęcia uwrażliwiającego porządku i relacji płci – z biografemami innych oraz dotyczącymi ich danymi statystycznymi.