Kazimierz ajdukiewicz. człowiek i dzieło

Kazimierz Ajdukiewicz, obok Tadeusza Kotarbińskiego, należy do najwybitniejszych filozofów analitycznych wśród przedstawicieli filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej. W swoim czasie Ajdukiewicz był jednym z wielu filozofów polskich, których urzekły możliwości analizy logicznej do rozwiązywania problemów filozoficznych.

Więc jednakże zajmował się typowo szeroko rozumianą logiką, to można go uważać nie tylko za logika, lecz też i za filozofa. I właśnie jako filozof odegrał Ajdukiewicz w historii filozofii niebagatelną rolę.

Jego zainteresowania badawcze dotyczyły bardzo szerokiego zakresu zagadnień. Wśród najważniejszych dokonań Ajdukiewicza wymienić należy: pierwsze w Polsce (1920) sformułowanie strukturalnych definicji dowodu, wynikania i twierdzenia, wszechstronne opracowanie problematyki definicji, przeprowadzenie głębokich analiz zdań pytajnych, dokonanie klasyfikacji rozumowań i sformułowanie kryterium poprawności składniowej wyrażeń (spójność syntaktyczna).

Jednak głównym osiągnięciem naukowym Kazimierza Ajdukiewicza jest dyrektywalna teoria znaczenia pokazujena w wielu artykułach z lat 30. XX wieku. Właśnie ta teoria stanowiła podstawę do sformułowania koncepcji konwencjonalizmu radykalnego, którego poprzez jakiś czas Ajdukiewicz był zwolennikiem.

Kiedy jego teoria znaczenia spotkała się z poważną krytyką, którą uczciwie uznał za trafną, odstąpił na dodatek od zajmowanego stanowiska epistemologicznego i jego poglądy stopniowo ewoluowały ku skrajnemu empirycyzmowi.

niełatwe do przecenienia są owoce pracy nauczycielskiej Ajdukiewicza i jego zasługi w organizacji i inspiracji życia filozoficznego.