Henryk bereza. krystyna sakowicz. korespondencja

W spotkaniu dwojga: Henryka Berezy i Krystyny Sakowicz potrzeba poznania właściwie spełniła się w pisanych do siebie listach, a w nich jeszcze głębiej w dzieleniu się odczytywaniem książek napisanych przez siebie i innych, w dodawaniu sobie ufności w zrozumienie potrzebne do życia.

Bliskość rodziła się w czasie i jej przebieg jest do wychwycenia. Korespondencja początkuje się niepozornie, szybko i dosyć nagle przybiera na sile, ma zmienne kulminacje i schyłek, a choćby umilknie nagle po kartce imieninowej, tak jak się zaczynała kartką na imieniny Henryka Berezy osiemnaście lat wcześniej.

Nikt takiego spotkania nie wymyślił i jest pomyślane przez dwojga. Niepodzielne z pragnieniem zrozumienia i potwierdzenia w drugim człowieku swego oglądu świata. Grzegorz Strumyk