Nawozy sztuczne dla starców i młodzieży (Żywosłowie)

Tadeusz Nyczek, znany krytyk teatralny i literacki, pisarz, kierownik literacki teatrów (m.in. Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie 1992–1997 i 1998–1999; Narodowego Starego Teatru w Krakowie, 2002–2004; Teatru Ateneum im.

Stefana Jaracza w Warszawie – od 2011), jest dla wielu prawdziwą legendą i niekłamanym autorytetem, choć jego autoironiczna i unikająca nadmiernie znacznych słów postawa wymyka się ciężarowi tych słów. Kiedyś bojowy sojusznik teatru studenckiego, autor kultowej książki „Pełnym głosem" (1980), twórca własnego stylu krytyczno-teatralnego i autorskiej odmiany recenzji teatralnej, reprezentuje to, co najkorzystniejsze w inteligenckim myśleniu i praktykowaniu teatru.

skomplikowane do jednoznacznego uchwycenia, a przecież tak ważne dla polskiej kultury, owo inteligenckie myślenie demonstruje od lat jako stały współpracownik miesięcznika „Dialog". Na jego łamach, pod nagłówkiem „Nawozy nienaturalne" publikuje – jak sam pisze – „felietony niefelietony, pseudoopowiadania, nibyeseiki, malowane literami portrety i ułamki wspomnień podbarwionych fabularną fantazją".

Ich pierwszy zbiór – „Nawozy sztuczne dla artystów i sprzątaczek" – ukazał się w roku 2015. Sześć lat później przedstawia się owych ożywczych nawozów zbiór kolejny, tym razem dedykowany dla „młodzieży i starców".

Dlaczego dla nich? Tadeusz Nyczek wyjaśnia już na wstępie: „Otóż jak wskazują badania, czegoś takiego jak wiek średni, czyli pośredni, zwyczajnie nie ma. Starców jest mnóstwo, podobno coraz więcej. Młodzież zaś tak długo czuje się młodo, do czasu, aż w całości nie stetryczeje.

Oznacza to, iż książeczka ta jest właściwie dla wszystkich, niezależnie od wieku". „Nawozy sztuczne…" to książka tylko w niewiele znaczącej części poświęcona teatrowi. A jednak jest sceną, na której w wielości tematów, przypomnień, obrazów, refleksji, smutnych żartów i gniewnych pomrukiwań, ożywa świat, który tak wielu chciałoby dziś unieważnić, ośmieszyć i unieobecnić.

Teatr kulturalnego miasta w jego najkorzystniejszym wydaniu, znowu rozgrywający swoją arcyludzką tragikomedię wbrew wszelkiej maści Edkom.