Koniec końców (Żywosłowie)

Tadeusz Bradecki, znany i uwielbiany reżyser, aktor, pisarz, dyrektor teatrów (między innymi świetna, a nie dość wysoko szanowana dyrekcja w Starym Teatrze 1990–1996), w latach 2001–2020 regularnie publikował w miesięczniku „Dialog" krótkie teksty z przyzwyczajenia nazywane felietonami, choć w istocie były to krótkie eseje na tematy literackie i okołoteatralne.

W czasie pandemii, odcięty jak wielu innych od możliwości pracy praktycznej, przejrzał ten zbiór ponad stu siedemdziesięciu tekstów i – jak sam opowiada we wstępie do „Końca końców" zdał sobie sprawę, że „zaskakująco sporo spośród nich obraca się wokół powracającej problematyki narracyjnych technik w teatrze i w literaturze".

Po namyśle postanowił więc ułożyć ze zmodyfikowanych i przekomponowanych esejów „Dialogowych" spójną książkę poświęconą, zgodnie z autorską samodefinicją, „refleksji nad człowieczą pasją opowiadania i ukazujenia".

Samodefinicje autorskie bywają niekiedy przesadzone, lecz częściej okazują się zbyt skromne. Tak jest i w tym przypadku. „Refleksja nad człowieczą pasją opowiadania i ukazujenia", którą rozwija Tadeusz Bradecki w książce o apokaliptycznym tytule, to prawdziwy labirynt zbudowany z lektur, myśli i sądów erudyty, pasjonata i artysty, który usiłuje wbrew dominującej atmosferze kresu i wyczerpania przekonać innych i siebie, do wartości kultury jako trudu budowania z poszanowaniem i miłością dla ciągłości, pamięci, żywej rozmowy z odległymi i bliższymi poprzednikami.

Czytając Cervantesa, Shakespeare’a, Tassa, Potockiego, lecz i Rorty’ego czy Vattimo, Bradecki formuje fascynujący tom z cyklu „przygód człowieka myślącego", rozwijanego przez kolejne pokolenia, wbrew wojnom i dyktaturom ciemniaków.

Pasjonująca lektura, która sprawirozkosz wszystkim melancholicznym wykształciuchom. (Dariusz Kosiński)