Blondynka moralnego niepokoju

Edwina, tytułowa blondynka, jest owocem niedługiego, miłosnego porywu zapyziałej dewotki i cynicznego ateisty - karierowicza. Jak sama mówi, „formowała się psychicznie na progu dwóch światopoglądów i dwóch bytowych skrajności”. Będąc jednak dziecięciem „cwanym po ojcu i silnym po matce”, błyskawicznie uczy się korzystać z wzajemnej niechęci rodziców i czerpać z tego stanu rzeczy różnorodne profity. Wydawałoby się, że w wieku dwudziestu dziewięciu lat osiągnęła byt absolutnie zrównoważony: ma własne, wytworne mieszkanie, pewne i całkiem obszerne zaplecze materialne oraz grono radosnych przyjaciółek.

Niestety, w tym właśnie momencie świat pustej i egoistycznej Edwiny początkuje legać w gruzach: na początek traci pracę, rodzice nagle postanawiają się pobrać i skompletować na siłę szczęśliwe stadło, a ponadto w jej życiu pojawia się duch, który namolnie domaga się bliżej nieokreślonej pomocy.

Zdesperowana, w kilka minut podejmuje decyzję o ucieczce, której głównym tematyką jest bunt przeciwko zamysłowi rodziców - bo, jak stwierdza z głębokim niesmakiem „za każdym razem żyła w tym cyrku, ale nigdy dotąd ze wszystkimi małpami w jednej klatce”.
Nie posiadając lepszego pomysłu, podąża ścieżkami wyznaczanymi jej przez ducha. Po drodze kosztuje biedy, niepewności, ciężkiej pracy na roli - lecz spotyka także pojęcia, całkiem jej do tej pory obce: bezinteresowność, przyjaźń, życzliwość, poświęcenie.