Ci, którzy przekonać nie umieją (Universitas)

Książka Jana Sadkiewicza, „Ci, którzy przekonać nie umieją". Idea porozumienia polsko-niemieckiego w publicystyce Władysława Studnickiego i wileńskiego „Słowa" (do 1939) została nominowana do Nagrody im. Kazimierza Moczarskiego, która - podhonorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego - jest nagrodą za najkorzystniejszą książkę historyczną roku.

Praca jest merytorycznie nadzwyczajną, lecz w czytaniu lekturą gorzką i smutną.

prof. Andrzej Piskozub

Książka wprowadza nowe punkty widzenia, przełamuje istniejące w polskiej historiografii stereotypowe postrzeganie tej grupy i jej poglądów. Dużą zaletą recenzowanej publikacji jest rekonstrukcja poglądów publicystów „Słowa", a nie ocenianie ich „ex post", poprzez pryzmat późniejszych wydarzeń.

prof. Krzysztof Ruchniewicz

Jan Sadkiewicz we wnikliwy i przekonujący poddał analizie skategoryzowany przez siebie bogaty materiał źródłowy, a następnie sformułował oryginalne, interesujące i dowodzące jego obszernych umiejętności analitycznych wnioski.

dr hab. Zdzisław Zblewski

Książka Jana Sadkiewicza dotyczy jednego z najbardziej kontrowersyjnych wątków polskiej myśli politycznej XX wieku, czyli idei porozumienia polsko-niemieckiego w okresie międzywojennym. Sadkiewicz poddał gruntownej analizie publicystykę czołowego polskiego germanofila Władysława Studnickiego i w niebanalny sposób zestawił ją z poglądami Stanisława Cata-Mackiewicza. Można się nie zgadzać z widoczną fascynacją Autora poglądami obu tych postaci, lecz uznać należy ich wagę w trwającym wciąż sporze o dobór, jakiego dokonali politycy rządzący Polską w latach 1938-1939.

prof. Antoni Dudek

Jan Sadkiewicz zajął się publicystyką grupy skupionej wokół Władysława Studnickiego i wileńskiego dziennika „Słowo", stanowiącej małą, ale coraz mocniej docenianą szkołę myślenia politycznego. Porzucił przy tym perspektywę ex post, narzucającą, w świetle wydarzeń II wojny światowej, wykrzywiony obraz sytuacji politycznej Polski w latach przedwojennych. Lata 1933-1938 były bowiem okresem daleko idącego ocieplenia stosunków Warszawy z Berlinem, istotnie w zestawieniu z niespotykanie bardziej antypolską polityką Republiki Weimarskiej. Praca została oparta na szczegółowej analizie roczników wileńskiego „Słowa", dorobku książkowym publicystów związanych z tym dziennikiem i obszernej literaturze przedmiotu. Stanowi krystaliczną rekonstrukcję cyklu kształtowania się i ewolucji koncepcji współpracy polsko-niemieckiej począwszy od jej genezy, poprzez formułowane na łamach „Słowa" postulaty odprężenia relacji z Berlinem, publicystyczne dyskusje nad perspektywami trwałego porozumienia, po zmierzch idei „germanofilskiej" w przededniu wybuchu wojny. Opisane zostały dalekosiężne projekty polityczne, jak ponadto postulaty potężnych posunięć w sferze międzynarodowej, a także reakcje publicystów na zachodzące...