Adrenalina

Namalowany przez francuskiego mistrza Jean’a-Honoré Fragonarda obraz „Huśtawka” to od ponad 250 lat znany symbol nie tylko rokoka, lecz także popkultury. Choć na obrazie trwa szalona sielanka lat francuskiej monarchii absolutnej, to czuć już niewidzialną grozę, coś, co nie daje nam — ludziom obeznanym już z dalszą historią — spokoju.
Jednak ten, frywolny obraz za każdym razem będzie kojarzony z zabawami parkowymi, znudzonej i bogatej arystokracji, która zabija czas plotkami, seksem i imprezą na całego. Dwór Ludwika XV pełen był takich uciech, pompy, dekoracyjności, braku kontroli i... Królewskiej władzy nad tymi wszystkim odcieniami kiczu i erotyki.
Obraz „Huśtawka” jest dziełem na temat miłości i pożądania, o czym świadczy dużo symboli jak, chociażby wirujący pantofelek, zaglądający pod spódniczkę mężczyźni czy putta pełne erotycznych aluzji.
Dzieło Fragonarda pełne jest adrenaliny. Jednak jak wspomniałam na początku, czas krwawych rewolucji jest już za progiem, daje się doświadczyć jako dni pełne kontrastowej dla wesołej zabawy trwogi, która wyzwala adrenalinę. Hormon ten towarzyszy nam wiernie — na prawidłowe i na złe.
Bohaterka obrazu jest wesoła, lecz też udaje, że te zaloty są dla niej miłe... Może po prostu nie wypada jej odmówić? A może nie wie, jak to powinno się zrobić? Czy wie, iż towarzysze mają swoje zamiary? A może nie wypada jej protestować?
Tomik „Adrenalina” jest odpowiedzią (albo jej próbą) na pytanie o samoidentyfikację, zrozumienie i zaakceptowanie lub zane-gowanie dla składników, które mogą spotkać się ze sobą na metapoziomie rozumienia aspektów kobiecości. Żeby najlepiej zrozumieć swoje ograniczenia, także te wynikające ze stereotypów, przeciwstawić się im można poprzez kamuflaż. Konwencje, które z jednej strony mogą nas wzmocnić,typowo nawet pod płaszczykiem wygody wywołują wpisanie kobiety w przekaz zwyczajowy. Co niejednokrotnie nie pozwala, żeby spojrzeć na siebie autentycznie. Rola kobiety w polskim społeczeństwie to także forma kamuflażu. Musi ona nieprzerwanie wplatać w swoje życie elementy zupełnie niepasujące do niej, ale wymagane. Musi rozwiązywać przeróżnego rodzaju życiowe i mentalne rebusy, a także kontrolować czy jest to dostatecznie dobre dla innych. Poczucie bezradności i złości jest wynikiem skomplikowanej natury kobiecości przypisywanej codziennie do różnorakich frazesów.
Zestawienie wierszy to połączenie pewnych scen, przedstawień czy choćby alegorii, które nie do końca są przypasowane w warstwie wstępnej percepcji. Jednak ich wspólne postrzeganie w ujęciu niepasujących ele-mentów to sztuka słowa pokazana przez połączenie obrazów, które w dowolny sposób można użyć. Ja nadaję im charakteru współpracy, gdzie razem tworzą narrację metaforyczną, może choćby narrację przez zlepek metafor, które są skojarzeniami, stereotypowymi odbiorami, czy arche-typicznym artefaktem.
Podobnie jak na obrazie „Huśtawka” śliczny obrazek to tylko oczekiwanie na koniec, bo przecież i obecnie te, tradycyj...