Rozmowy o śmierci i umieraniu

Rozmowy o śmierci i umieraniu to świeże wydanie konwencjonalnej pozycji literatury tanatologicznej, zaliczane do najistotniej ważkich dzieł psychologicznych XX wieku. Książka posiada zapis rozmów przeprowadzonych przez autorkę w jednym ze szpitali w Chicago ze śmiertelnie chorymi, którzy dzielą się swoimi obawami, troskami, nadziejami i wymaganiami dotyczącymi zachowania rodziny, duchownych i personelu szpitalnego.

Rozmowy o śmierci i umieraniu mogą pomóc nam stawić czoło, profesjonalnie i osobiście, końcowemu etapowi ludzkiego życia, uświadamiają także – jak pisze w przedmowie do książki prof. Dr Jacek Łuczak, jeden z twórców polskiej szkoły opieki paliatywnej – „jak ważną rolę może odegrać każdy z nas towarzyszący umierającemu”.

Dr Elisabeth Kübler-Ross (1926-2004) jedna z założycieli progresywnej opieki hospicyjnej, autorka kilkudziesięciu książek, w tym Koła życia, Lekcji życia, On Grief and Grieving oraz Rozmów o śmierci i umieraniu, gdzie zaprezentowała swoją koncepcję pięciu etapów żałoby. Jej książki sprzedały się w ponad dziesięciu milionach egzemplarzy i przetłumaczono je na prawie czterdzieści języków. W ankiecie magazynu TIME znalazła się w gronie „stu najmocniej wpływowych myślicieli dwudziestego wieku”. W latach siedemdziesiątych Kübler-Ross została najpierw w 1977 roku „Kobietą Roku”, a następnie „Kobietą Dziesięciolecia” w dziedzinie nauki. Jej archiwum znajduje się w dziale zbiorów specjalnych na Uniwersytecie Stanforda, gdzie wspomaga zwłaszcza naukowców i studentów, zajmujących się opieką paliatywną. To dzięki jej odwadze i determinacji zmienił się sposób, w jaki traktujemy umierających. Jej wysiłki, żeby podchodzono do nich ze współczuciem i uznano ich godność, spowodowały, że takie podejście stało się standardem w wielu zachodnich krajach. Doktor Kübler-Ross nauczyła nas tego, iż umieranie jest częścią życia i iż nasze zadanie w sytuacji umierających polega na tym, aby ofiarować im bezwarunkową miłość.