Zaręczyny jana bełzkiego (Armoryka)

Ze wstępu: „Oczekując czegoś niezwykle, człowiek zawczasu wystawia sobie sceny i całe dni przyszłego życia, a gdy te przyjdą, zastają go jednak nieprzygotowanym. Rzeczywistość przynosi w ubocznych szczegółach, w godzinie dnia, w chwilowym nastroju nerwów coś nieobliczalnego, co zadziwia.

Ból jeszcze czasem gorzej boli, aniżeli się zapowiadał, a ziszczona pomyślność wydaje się bledszą od przeczutej. Dopiero gdy ustąpi wahanie między wymarzonym obrazem, a rzeczywistym, kiedy upragniony fakt inicjuje już uciekać w poetyczną mgłę chwil dobrych minionych, wtedy wrażenie istotne, oczyszczone z mniej błyskotliwych albo niepotrzebnych szczegółów, ogromnieje w sercu uspokojonym i rozpamiętującym.

Ta druga fala szczęścia, jeżeli nie jest mocniejsza, to czyściej rozkoszna, aniżeli pierwsza. Zawsze lubiłem przyglądać się świeżo ubiegłym kolejom mego życia – dlatego też piszę dziennik. A teraz, kiedy mam zapisać taki epokowy wypadek, jak własne zaręczyny, kiedy pomyślę, że ta niepochwytna kobieta powiedziała mi poważnie i szczerze, iż mnie kocha i przystaje na nasz związek, to jeszcze się pytam, czy to nie sen.

Jednak od paru dni trwa to niezrównane szczęście i zaczyna mi się już mieścić w sercu”. Ale… nie wszystko jest tak, jak sobie wymarzymy… niestety...