O sobótce czyli tak zwanych ogniach świętojańskich przyczynek do mitologii słowiańskiej (Armoryka)

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf zapobiega przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Sobótka: najnowsze badania wyjaśniły nam w zupełności początek nazwy sobótki. Biskup poznański Laskarz w wieku XIV statutem swym zakazuje tańców nocnych w wigilie przedświąteczne, tj.

w soboty i w wigilie uroczystości, przypadających w lecie, a zatem przed świętem Jana Chrzciciela, Piotra i Pawła. Z zabaw tego rodzaju najwspanialszą być musiała sobótka w okresie świątecznym, t. J. Na Zielone Świątki.

Kaznodzieja krakowski Jan ze Słupca powiada, iż tańczą w trakcie Świątek w lecie niewiasty, śpiewając pieśń pogańską. Stwierdza ten obyczaj, jako jeszcze pogański, statut synodu krakowskiego z r.1408. Na sobótkę, którą zawsze obchodzono wieczorem w sobotę przed jednym ze świąt letnich, zbierali się jeszcze w wieku XVI wszyscy, jednocześnie kmiecie z wioski, jak drużyna i szlachta ze dworu, do ognia roznieconego na pagórku za wioską, Ta łączność obyczajowa i charakter obrzędu gromadzkiego przebija się jeszcze w pieśni.