Ojciec zadżumionych

„Ojciec zadżumionych” to poemat autorstwa Juliusza Słowackiego, obok Adama Mickiewicza uznawanego powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu.

Poemat opiera się na opowieści, którą Słowacki usłyszał w trakcie podróży do Palestyny w roku 1836. Była to historia Araba, tytułowego ojca zadżumionych, któremu ta choroba zabrała żonę i siedmioro dzieci. Mężczyzna nie buntuje się ani nie pogrąża w skrajnej rozpaczy; przyjmuje postawę bliską biblijnemu Hiobowi. Oddziela się także od świata ludzi nie dotkniętych epidemią dżumy. W utworze nadzieja przeplata się z rozpaczą. Pan opowiada o etapach kwarantanny i kolejnych zgonach najbliższych sobie osób.