Prezes Sekcji Geniuszy. Portret Jerzego Vetulaniego

O profesorze Jerzym Vetulanim krążyło – wśród jego znajomych, rodziny i przyjaciół – niemało anegdot. Zebranie ich w jednej książce to świetny pomysł na intrygujący i zabawny portret tego wielce nietuzinkowego uczonego. Myślę, iż profesor Vetulani – który sam o sobie mówił, że uwielbia wcielać się w rolę błazna i nie znosi postaw nadęto-pomnikowych – byłby nim zachwycony.
Marcin Rotkiewicz, dziennikarz naukowy „Polityki" i autor książki Mózg i błazen. Rozmowa z Jerzym Vetulanim

Profesor, łobuz, mędrzec, błazen, geniusz: Jerzy Vetulani

Był Piotrem Skrzyneckim świata nauki. Łamał schematy do tego stopnia, iż jego amerykańscy współpracownicy pytali, czy bez wątpienia jest profesorem. A w rzeczywistości był wybitnym neurobiologiem i jednym z największych polskich uczonych naszych czasów. Historie opowiedziane w tej książce pokazują, z jak wielką swobodą godził w sobie niemało rozmaitych wizerunków. Grał sporo ról, ale pozostawał zawsze sobą (no i jeszcze Etruskiem).

Sceny z życia Jerzego Vetulaniego. Zastrzyk endorfin i lekcja dystansu do życia.

Wszystko zaczęło się w drugiej połowie lat 50., kiedy władza zażądała od Piotra Skrzyneckiego, żeby podzielił Piwnicę na kilka sekcji, które miały być odpowiedzialne za solidne inicjatywy. Piotr zwołał wszystkich piwnicznych przyjaciół na spotkanie i ogłosił, żeby artyści zaproponowali, do jakich sekcji chcą należeć. Były Sekcje Zwłok, Sekcje Marcistów (przekręcona nazwa Marksistów) i jeszcze kilka innych. Oburzenie wzbudziła dopiero sugestia Jerzego Vetulaniego, który oznajmił wszem wobec:

– Sekcja Geniuszy!