Jeremi wiśniowiecki (1612-1651)

Postać Jeremiego Wiśniowieckiego, popularna nie tyle dzięki historiografii, ile powieści historycznej, nie doczekała się dotychczas pokaźniejszej monografii naukowej. Wszakże historycy, zajmujący się wiekiem XVII, a zwłaszcza dziejami wojen kozackich, w pracach swych spotykali się z osobą Wiśniowieckiego, lecz, posiadając przed sobą inne zadania, nie mogli jej korzystnie uwypuklić i zająć się nią bliżej, toteż zjawia się ona na dalszym planie, naświetlana częstokroć jednostronnie, w zależności od poglądów historyków, którzy ze zdarzeń ułamkowych nie mogli odtworzyć całokształtu obrazu. W historiografii występuje Jeremi Wiśniowiecki z zasady i prawie wyłącznie na tle wojen kozackich, a wówczas staje się osobistością o nieznacznym stosunkowo znaczeniu, opromienioną jedynie nimbem bohaterskim (Kubala), bądź również ambitnym i krzywdzącym warchołem (Szajnocha), bądź symbolem zdrowej myśli szlacheckiej (Rawita Gawroński), bądź wreszcie renegatem i krwiożerczym wrogiem ludu ukraińskiego (Lipiński).