Granice rozumienia i interpretacji (Universitas)

W jednym ze swych esejów Habermas nazwał hermeneutykę Gadamera „urbanizacją" pustyni, jaką Heidegger pozostawił po sobie, rozpatrując całą dotychczasową filozoficzną tradycję wyłącznie pod kątem zapomnianego w niej rzekomo pytania o bycie.

Tymczasem Gadamer, w odróżnieniu od autora Bycia i czasu, który traktował tradycję jedynie jako pretekst do wypowiadania własnych poglądów i na skutek czego „pustoszył" ją własnymi jednostronnymi interpretacjami, ma rzadki dar wsłuchiwania się w wielość jej głosów.

Z kolei niektórzy przedstawiciele dekonstrukcjonizmu z tego samego powodu czynili Gadamerowi zarzut, iż zamiast kontynuować radykalizm heideggerowskiej hermeneutyki bycia, stępił jej antymetafizyczne ostrze, grzęznąc w konwencjonalnych pojęciowych schematach rodem z niemieckiego idealizmu.

W istocie jednak hermeneutyka Gadamera wymyka się wszelkim jednoznacznym przyporządkowaniom i ocenom. Sytuuje się ona w niełatwej zrazu do zidentyfikowania przestrzeni „pomiędzy" filozoficzną tradycją i perspektywami, jakie otwarła przed nią hermeneutyka Heideggera.

Z tej samej racji można w niej upatrywać „żywotną" alternatywę dla dekonstrukcjonizmu Derridy i jego kontynuatorów. Książka jest próbą identyfikacji owego „między" hermeneutyki Gadamera. Jest również próbą wykazania, że koncepcja ta sytuuje się na przeciwległym biegunie współczesnych poststrukturalistycznych koncepcji języka.

Ale też z tej racji stanowi ona dla nich ważkiego partnera (antagonistę?) w dyskusji.