Funkcjonalne obszary analizy problemu kryzysu w stosunkach międzynarodowych. wydanie drugie

XXI wiek miał stać się wiekiem rozsądku i mądrości. Zachodnia cywilizacja miała skoncentrować się na rozwoju intelektualnym i duchowym, zostawiając wojny, konflikty czy kryzysy (jednocześnie te militarne, gospodarcze jak i społeczne, czy także energetyczne) za sobą w XX wieku.

Do tego typu sytuacji kryzysowych miało dochodzić tylko i wyłącznie w wyjątkowo ubogich i przeżywających kryzys władzy państwach trzeciego świata, które miały jednak zgodnie z planami ONZ stopniowo wychodzić z biedy i razem z państwami Zachodu cieszyć się z pokoju, zdobyczy nowych oraz możliwości rozwoju jednostek zgodnie z ich wolą i zasadami demokracji. Jedynymi sytuacjami kryzysowymi, na których rozwiązywaniu miały skupić się państwa były zagrożenia naturalne i międzynarodowa przestępczość zorganizowana.

Już na początku pierwszej dekady XXI w trakcie zamachów na World Trade Center (2001r.) okazało się, iż analitycy mylili się w swych analizach. Kolejne wydarzenia potwierdziły tą tezę, starczy tylko wymienić – wojny w Afganistanie i Iraku, „arabską wiosnę”, brak porozumienia w sprawie rozwiązania wieloletnich konfliktów: arabsko – żydowskiego (pomiędzy Izraelem a państwami arabskimi); o Kaszmir (pomiędzy Indiami a Pakistanem), czy też licznych nowych konfliktów, które rozwinęły się w wyniku błędów popełnionych w trakcie rozwiązywania sytuacji kryzysowych poprzez rządy państw, czy również społeczność międzynarodową w XX wieku (np. Spór o Kosowo, wojna domowa w Sudanie, konflikty rosyjsko – ukraińskie i rosyjsko – gruzińskie).

Kryzysy militarne pod koniec pierwszej dekady XX wieku zaczęły być przeplatane kryzysami społecznymi, energetycznymi i gospodarczymi – obejmującymi swoim zasięgiem, nie tylko pojedyncze państwa, lecz całe kontynenty i organizacje międzynarodowe. Światowy kryzys finansowy dotknął jednocześnie państwa członkowskie Unii Europejskiej jak i Stany Zjednoczone, doprowadzając większość tych państw do wieloletnich, sporych spadków PKB. Z kolei w przypadku państw trzeciego świata stanowczo zwolnił wzrost PKB. W wyniku kryzysu gospodarczego i związanego z nim coraz obszerniejszego spadku poziomu życia w państwach zamożnych i zahamowania wydostawania się z biedy mieszkańców państw niezamożnych mamy do czynienia ze wzrostem niezadowolenia społecznego w większości państw świata, powstawaniem kryzysów społecznych, ludzi nie będących w stanie zaspokoić nawet podstawowych potrzeb.

W pierwszej dekadzie XXI wieku spotykamy się z kryzysem energetycznym - w XX wieku znanym tylko z okresów, kiedy energia i bezkompromisowce do jej wytwarzania były elementem sankcji w ramach kryzysów militarnych. Obecnie nie jest to tylko i wyłą...