Dobra pani

Prowadzone za rękę przez Janową, żonę mularza, weszło maleństwo do ładnego salonu pani Eweliny Krzyckiej, wylękłe i zachwycone, niedużymi kroczkami drepczące po śliskiej posadzce, gotowe — odpowiednio do okoliczności — wybuchnąć płaczem albo i śmiechem. Koralowe usteczka drżały i krzywiły się do płaczu, szerokie, szafirowe źrenice paliły się od zdumienia i ciekawości, a ślicznie wykrojone czoło otaczały gęste, gęste włosy z barwą i gorącymi połyskami ciemnego złota. Była to pięcioletnia dziewczynka, piękna. Obok prowadzącej ją barczystej i silnej kobiety w swojej perkalowej, długiej aż do ziemi sukienczynie przypominała białawego motyla ze zwiniętymi skrzydłami. (Fragment)