Obrona sokratesa

Jakie na was, Ateńczycy, uczynili wrażenie moi oskarżyciele, nie wiem. Co do mnie, słysząc ich, ledwom nie zapomniał o sobie; tak solidnie mówili do przekonania, choć prawdy, słowem mówiąc, żadnej nie wyrzekli. Najistotniej zaś z wielu fałszów, które wymyślili, nad tym się zdziwiłem, gdy mówili, że wam się strzec potrzeba, byście się nie dali uwieść mojej wymowie. Że się nie powstydzili tego, że zaraz na miejscu ode mnie inaczej przekonani zostaną, gdy się bynajmniej nie pokażę wymownym, sądzę, że dali poprzez to dowód największej swej bezczelności; chyba, że wymownym nazywają tego, kto prawdę mówi. Jeżeli tak utrzymują, przyznam się być mówcą, lecz bynajmniej im niepodobny. Oni, jak mówię, żadnej nie wyrzekli prawdy: z mych ust usłyszycie ją całą, nie w wyszukanych, ręczę wam, Ateńczycy, wyrazach, nie w nienaturalnie i dekoracyjnie ułożonych, jakich oni używali, ale w prostych i zwyczajnych. Sądzę, że co mówię, jest bezawaryjną prawdą. Niechaj nikt czego innego po mnie się nie spodziewa. (Fragment)