Jeszcze nadzieja (Impuls)

"Pomyślałam, iż choć zajmuję się od lat edukacją i pedagogiką z ludzką twarzą³, mogłabym teraz właśnie upowszechnić odpryski moich przemyśleń, marzeń, tęsknot i nadziei w nowej formie. I tak powstało 106 trójwersów, podzielonych na siedem rozdziałów. Ich odrębność, „nietypowość” w stosunku do konwencjonalnych form haiku scala się z tym, iż dość potężnie są one osadzone nie tylko w ogólnoludzkiej tematyce istnienia człowieka, ale i w rzeczywistości współczesnej. Nawiązują do znanych w kulturze zjawisk („Poezji koniec?”), do przemian społecznych i skomplikowanych spraw codziennego życia.

Starałam się większość moich miniaturek poetyckich zmieścić w obrębie 17 sylab jako podstawy japońskiego haiku (5 + 7 + 5), choć zdarzyły się pewne odstępstwa usprawiedliwione (sądzę) chęcią uniknięcia sztucznego „ucinania” sensu formą gatunku..."

³ Od roku 1996 w krakowskiej Oficynie Wydawniczej „Impuls” wydałam 12 tomów książek pedagogicznych o dziecku w kolekcji „Nauczyciele – Nauczycielom”. Są to m.in.: Dziecko w świecie marzeń (1996), Dziecko w świecie muzyki (2000), Dziecko w świecie współdziałania (2001). W ich pisaniu wzięło udział około 65 autorów.

„Haiku: wiersz opisujący istotę żywo odczutej chwili, w której natura łączy się z naturą ludzką. Zwykle haiku napisane jest w trzech nierymowanych wersach, w siedemnastu albo mniej sylabach”.

Definicja ta wskazuje na kilka ważnych cech. Po pierwsze, haiku jest wierszem niedługim. Po drugie, łączy poetę z pozaludzką naturą. Po trzecie, szczególny typ postrzegania, „istota żywo odczutej chwili”, jest tym, co haiku uwydatnia. Pierwszy i trzeci składnik są podkreślane przez poetę i redaktora Cora van den Heuvela: „Haiku eksponuje się zwięzłością, postrzeganiem i świadomością, nie zaś ustaloną liczbą sylab”.