Historia zamącana autobiografią, AZ#F63A02EAEB/DL-ebwm/pdf (Universitas)

Niniejsza książka to nade wszystko interpretacyjna opowieść o powojennej liryce Aleksandra Wata, lecz liryka ta potraktowana tu została jako fragmentaryczny przyczynek do obszernej i zgoła niepoetyckiej całości, której Wat tak pragnął, a po którą nie informacje mu było sięgnąć – księgi (czy raczej Xięgi) – w niej to opowiedziana byłaby cała prawda historii i cała prawda autobiografii. W ten bowiem sposób autor Mojego wieku chciał odpokutować grzech komunizmu, poradzić sobie z fenomenem własnego cierpienia, zmierzyć się z Bogiem, a więc – nadać całościowy sens swojemu, tak niezwykle porozrywanemu, doświadczeniu egzystencjalnemu. Ażeby ów sens mógł się w pełni objawić, musiał on zostać opowiedziany – stąd także w zamieszczonych w tej książce obszernych interpretacjach różnych zawikłań tego bardzo złożonego projektu bio- i bibliograficznego Wata autor wychodzi równocześnie od koncepcji tożsamości narracyjnej (zwłaszcza w ujęciu Paula Ricoeura), jak i od znanego pojęcia obfitej narracji, znanego z myśli Jeana-François Lyotarda.

Pomieszczony tu wywód prowadzi nas przez dwa fundamentalne projekty narracyjnego odzyskiwania przez Aleksandra Wata tożsamości – przez wielokształtną próbę identyfikacji z tym, co żydowskie, i poprzez hermeneutyczne z ducha użycie retorycznej figuracji – aż po psychoanalityczną sensu largo próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, dlaczego konsekwencją wszystkich wysiłków Wata było (i być musiało) fiasko, najmocniej może dotkliwe, jakie zna powojenna literatura polska.