Elżbieta Granowska. Królowa Władysława Jagiełły

„Nowa pani zjechała. Słyszałam, że królem każą ją nazywać”

Kiedy na mocy przywileju koszyckiego królem Polski zostaje kobieta – Jadwiga Andegaweńska, to na męża władczyni poszukiwany jest ktoś, kto zabezpieczy sojusz z Litwą. Dobór pada na pogańskiego księcia Jogajłę.

W cieniu burzliwych zmian dynastycznych, sporów z Krzyżakami i niezliczonych problemów państwowych żyje Elżbieta Pilecka. Za młodu dotkliwie upokorzona, próbuje odnaleźć w sobie siłę, by stawić czoła wyzwaniom rzucanym jej poprzez los. W czasach, gdy potępia się kobiecą zaradność i niezależność, przedsiębiorcza Elżbieta – jak wcześniej jej matka – staje się „wiedźmą” w oczach obywateli. Sojusz i wsparcie nieoczekiwanie wynajduje w samym królu, Władysławie Jagielle. Czy uda jej się przezwyciężyć wszystkie przeciwności, odnaleźć upragnioną miłość i odczuć szczęśliwego życia?

„Inni w kryształach odbijają światło. I ja bym chciała. Lecz to heretyckie. Tylko nie wierzę, iż Bóg byłby przeciwny. Przecie tyle dobra uczynić można! Przecie Bóg to światło! Jakże to złe może być!? – Spojrzała na brata chrzestnego z rozpaczą w szarych oczach. On patrzył inaczej. Zachwyt gorzał w czarnych źrenicach, a może coś jeszcze. Zdało jej się, iż wszelkie spojrzenie to światło odbije, iż zwierciadeł mu nie trzeba… Zamilkła i poczuła, jak płoną jej policzki.”