Nauczyciel wobec koncepcji zrównoważonego rozwoju w edukacji

zaakcentowany w tytule publikacji stabilny rozwój (ang. Sustainable development, fr. Le développement durable, niem. Nachhaltige Entwicklung, wł. Sviluppo sostenibile) to kategoria wieloznaczna. Nie chodzi tu jedynie o pojawiające się zróżnicowane tłumaczenia tego terminu (jak choćby „trwały rozwój"), ale raczej o treść, która mieści w sobie próbę uchwycenia dynamiki procesów dokonujących się w trzech różnych dziedzinach ludzkiej aktywności: gospodarczej, środowiskowej i społecznej.

Koncepcja jednostajnego rozwoju gromadzi skierowane do współczesnych pokoleń wezwanie, by dążyły do odnalezienia jednostajnego balansu i poszukiwały rozwiązań w każdym z trzech obszarów, w trwałej równowadze między nimi.

Wypracowany model zrównoważonego rozwoju jest uznawany poprzez badaczy za alternatywę dla dotychczasowego – zgubnego i niemożliwego już do utrzymania – rozwoju świata. To wyraz troski o godne (a przynajmniej nie gorsze) warunki życia przyszłych pokoleń.

W krajach wysoko rozwiniętych koncepcja stabilnego rozwoju stanowi fundament edukacji i jest od lat intensywnie opracowywana, a także wdrażana do szkolnej praktyki (codzienności). Inaczej w polskiej pedagogicznej refleksji naukowej i praktyce edukacyjnej.

Tu wspomniana koncepcja pozostaje jeszcze słabo zaznaczona i rozwijana albo jest traktowana wąsko – jako model ochrony środowiska. Książka stanowi próbę wypełniania tej luki i zwrócenia uwagi na potrzebę realizacji założeń koncepcji stabilnego rozwoju w praktyce edukacyjnej oraz w kształceniu, dokształcaniu i doskonaleniu nauczycieli.