W stronę pedagogiki istotnej egzystencjalnie

Książka ta służyła wypracowaniu pewnego podejścia do problematyki pedagogicznej w dbałości o to, aby kompetencje działających na tym polu były lepiej zanurzone w wiedzy dotyczącej „spraw ludzkich" i ich umiejscowienia w cyklu życiowym.

Zadaniem Autorki było pokazanie możliwości (i uzasadnienie celowości) budowania perspektywy pedagogiki egzystencjalnej, w sensie: wyraźnej egzystencjalnie, opartej na idei rezydualności rozmaitych aspektów: postaw duchowych, „spraw ludzkich", energii witalnych, składowych tożsamości czy zróżnicowanych aspektów ludzkiego dążenia, które zasługują na własną zintegrowaną i transwersalną refleksję.

jednocześnie chodziło o wzmocnienie echa najnowszych badań dla pedagogiki ogólnej czy społecznej w sferze zrozumienia dwoistej struktury kategorii wytwarzających napięcia wpisane w poszczególne fazy rozwojowe, czy też występujących w cyklu życia jako ważne dla niego wymiary ludzkich zaangażowań.

z recenzji: […] jest to książka programowa, generująca strategię troski o to, by oddziaływania edukacyjne były „wyraźne egzystencjalnie". Szereg inspiracji [...] pojawia się na taką skalę po raz pierwszy w polskiej pedagogice [...].

[…] najmocniej niezwykłym dokonaniem [...] jest wyznaczonie na możliwość wydobycia w ślad za modelem cyklu życia Eriksona co najmniej ośmiu „pedagogik rezydualnych" odniesionych do kolejnych energii witalnych uwypuklonych w efekcie rozpisania napięć fazowych z kolejnych faz życia, co pozwala wyodrębnić zadanie pedagogicznego rozpracowania […] głównie niewydzielanych typów pedagogik, takich jak pedagogika: nadziei, woli, wyobraźni, fachowości, wierności, troskliwości, twórczości i mądrości życiowej.

Osobno pojawiają się [...] ustalenia wskazujące na konieczność skupienia rozważań pedagogicznych na takich kategoriach, jak: wstyd, nuda, lęk, samotność, śmierć, wdzięczność. [...] To bez dwóch zdań przykład szczególnie dojrzałej próby zdefiniowania i podjęcia zadań badawczych, który może uruchomić nową jakość refleksji pedagogicznej i nowy etap recepcji humanistyki współczesnej w ramach wydobywania „pedagogiki z kultury".

[…] powstała książka szczególnie inspirująca, pod wieloma względami nowatorska [...]. Ma ona szansę być jedną z najkorzystniejszych publikacji ostatnich lat wśród książek przewidzianych jako rozprawy habilitacyjne w pedagogice.

Z recenzji dr hab. Moniki Jaworskiej-Witkowskiej, prof. Nadzw. KPSW [Książka przynosi] szereg ważnych dla polskiej pedagogiki inspiracji. [...] autorka – na kanwie teologii Paula Tillicha – podejmuje problem relacji między filozofią religii a pedagogiką.

[...] religia może być wyjątkowo bogatym rezerwuarem dla humanistyki pod warunkiem postrzegania jej nie jako spetryfikowanej i niepodważalnej treści, ale w sposób procesualny – jako jednego z twórców dyskursu, który z jednej strony odpowiedzialny jest za stan ludzkiego ducha, z drugiej zaś sam podlega bezustannej weryfikacji.

Orzelska – w odniesieniu do innych podejmowanych przez siebie wątków – podobnie jak Tillich, proponuje [...] dialektyczną jedność przyjęcia i odrzucenia, której zawsze będą towarzyszyć niepewność i wątpienie.

Ukazanie [...] możliwości takiej wzajemnej stymulacji zróżnicowanych aktorów otwartego dyskursu jest ważnym bodźcem dla polskiej pedagogiki. Z recenzji prof. Zw. Dr. Hab. Mirosława Patalona