Być parą z niepełnosprawnością intelektualną

Fenomen bycia parą (relacji) kobiety i mężczyzny z niepełnosprawnością intelektualną głębszego stopnia interesuje mnie od dawna, sam zaś pomysł jego przemyślanej i celowo zaprojektowanej eksploracji zrodził się podczas realizacji zupełnie innego przedsięwzięcia badawczego.

Dotyczyło ono poznawania codziennego życia wymienionej grupy osób przez obserwację zachowań językowych badanego środowiska (D. Krzemińska, 2009, 2012c). Już wtedy zdałam sobie sprawę z tego, iż placówka, w której przeprowadzałam badania — a był nią środowiskowy dom samopomocy — jest przestrzenią, w jakiej dorosłe osoby z głębszym poziomym niepełnosprawności intelektualnej nie tylko angażują się w proponowane im typy i formy terapii zajęciowej czy inne aktywności, lecz także nawiązują relacje międzyosobowe.

Wśród tych relacji jako nad wyraz pokaźne jawi się bycie parą. Autorka