Zjawisko bezdomności w wybranych krajach Unii Europejskiej

Marginalność społeczna jest analizowana przede wszystkim jako zjawisko struktury społecznej. Pojawiają się ludzie nieprzypisani, na skutek czego przeróżnych uwarunkowań, do określonych pozycji społecznych. Nie korzystają ze statusowych uprawnień właściwych tym pozycjom albo zajmują pozycje o statusie w mniejszej czy obszerniejszej mierze „ułomnym".

Marginalność jest to w pewnym stopniu ograniczone uczestnictwo w określonym porządku społecznym, a także brak dostępu do jego podstawowych instytucji, np.: rynku pracy czy konsumpcji, systemu instytucji rozmiaru sprawiedliwości, systemu edukacji, a także systemu gwarancji socjalnych.

Bycie izolowanym czy izolowanie się jednostki można przedstawić jako cykl składający się z czterech kolejnych faz. Pierwsza, nosząca nazwę separacji pierwotnej jednoczy się ze stopniowym doświadczaniem braku wstępu do zróżnicowanych grup społecznych, wycofywaniem się z rozmaitych sytuacji.

Kolejno następuje dostrzegana zmiana sposobu życia, która związana jest z popadaniem w nieznane, obce dla danej jednostki położenie. Człowiek podejmuje próbę definiowania nowej sytuacji, egzystuje w niej bez możliwości kryteria społecznego wsparcia.

Kolejną fazą jest zawieszenie wiążące się z niemożnością wejścia w nową sytuację społeczną. Jest to przystosowanie się do bierności. Dochodzi do separacji wtórnej i utwierdzenia się w konieczności życia w izolacji.

Następuje stopniowe przeformułowanie reguł życia. Jednostki funkcjonują w dwóch sferach, są członkami społeczeństwa, jednocześnie wchodzą w obszar bycia zbędnym, nikim.