Transpozycje stylów opery w dziełach kultury

W monografii Transpozycje stylów opery w dziełach kultury podjęta została interdyscyplinarna refleksja nad literaturą, filmem, muzyką i obrazem w powiązaniu ze sztuką operową i jej kulturowymi kontekstami. Autorzy kolejnych rozdziałów punktem odniesienia uczynili dzieła, w których dochodzi do przeróżnego typu transpozycji operowych stylów, jednocześnie w sztuce wcześniejszych epok, jak i w zjawiskach kultury współczesnej (m.in. Poezji, powieści, teledysku, teatrze tańca, grze komputerowej). Pojęciową kotwicę dla poruszanych zagadnień ustanowiły klasyczne kategorie estetyczne – „stylu" i „dzieła" (stylów opery, dzieła w kulturze), odczytywane w dwojakim ujęciu: (1) ze względu na specyfikę wysokojakościowo-formalną i poszczególne składowe dramatyczne, muzyczne, teatralne, literackie i in. Decydujące o fenomenie opery, jak w dodatku (2) jako wszystkiego typu signum operowej sztuki i jej tematów zapisane w dziełach kultury, zezwalające m.in. Na poszukiwanie paradygmatu „operowości", otwartego na różne ideowe, kulturowe i estetyczne odczytania. W przedstawionych ujęciach, analizach i interpretacjach dzieł uwzględniono zachowanie pamięci kontekstu, z którego wywodzi się materiał podlegający transpozycji, a efekty procesów twórczych charakteryzują się formalno-artystyczną nawiązaniem do wyjściowego oryginału (motywu, tematu, idei, stylu, wątku, formy, całego dzieła), ustanawiając nieodzowny procesu trans-positio. Dzięki czemu rezultaty takich procesów uobecniają i uaktualniają w sztuce i w kulturze, a wraz z nimi także w refleksji humanistycznej, doświadczenie żywotności tradycji, sztuki pamięci i stapiania się horyzontów, potwierdzając wielopoziomowe symboliczne i alegoryczne zakorzenienie sztuki tak dawnych epok, jak czasów współczesnych.