Tradycja i tradycjonalizm w dyskursie kulturowym

W humanistyce, w naukach społecznych czy również – ujmując najszerzej – w badaniach stawiających w centrum swojego zainteresowania człowieka i „uniwersum spraw ludzkich" nadrzędne i dominujące znaczenie wydaje się mieć pojęcie kultury.

Istnieje imponująca, choć zarazem zatrważająca odbiorcę swą rodzajewnością, ilość przytaczanych definicji kultury. W ich cieniu znajduje się nie mniej efektowna pojęciowo i – nie obawiajmy się tego stwierdzenia – nieokreślona znaczeniowo tradycja.

Każda dyskusja na temat tego, co konwencjonalne, może niepostrzeżenie prowadzić na manowce myśli, mętnić wyłaniający się z trudem termin, wzmacniając kontrargumenty przeciwników zajmowania się problemami nazbyt szerokimi znaczeniowo.

Powstaje jednak pytanie: czy świat ludzkich idei nie jest wzbogacany poprzez tę właśnie irytującą niekiedy nieokreśloność, broniącą to, co w świecie konstruowanym poprzez człowieka autentyczne, alogiczne, anarchistyczne, niepoddające się z łatwością wysublimowanym atakom rozumu, zwłaszcza absolutyzującego, ulegającego pokusom matematyczno-przyrodniczego rozdrabniania każdego fragmentu naszego świata?