Baśni przeobrażone. Transformacje bajki i baśni w polskiej epice po 1989 roku

Bajka należy do najstarszych form narracyjnych, a wątki bajkowe – do najszczególniej rozpowszechnionych. Jej wpływ można odnaleźć także w najnowszej literaturze niefantastycznej adresowanej do dorosłych odbiorców – i tę przestrzeń eksploruje niniejsza monografia, równocześnie sytuując ją wobec wcześniejszej polskiej tradycji, współczesnej kultury lubianej, a także literatury dla dzieci.

Narracja, wątki fabularne, a także postacie to trzy podstawowe części, za sprawą których bajka uobecniania się we współczesnej polskiej epice. W prozie M. Sieniewicza, A. Nasiłowskiej, J. Dukaja, I. Karpowicza, O.

Tokarczuk, K. Kofty, B. Butenki i innych są one tyleż odtwarzane, co przekształcane. Zjawiska takie jak: bajkosfera, retelling, prze-pisywanie i antybaśń są w książce nieraz przywoływane, a ich granice – redefiniowane.

Przemiany ustrojowe 1989 roku zwolniły bajkę z funkcji mowy ezopowej, a otwarcie granic sprzyjało inspiracjom feministycznym i popkulturowym. Nie oznacza to jednak, żeby gry z bajkową tradycją miały obecnie jedynie funkcje ludyczne czy estetyczne.

Baśniowość, jak dowodzi autorka, stała się w ostatnich dekadach sposobem podejmowania problematyki społeczno-kulturowej krytyki.