Słowa w ogniu. Literaci w Warszawie 1939-1945

Wakacje w krajowych i zagranicznych rozjazdach. Lato piękne, upalne, ale pełne złowrogich przeczuć. W stolicy trwa bezustanne carpe diem. Jeszcze tli się nadzieja, że burza zakotwiczy na etapie dyplomatycznych rozmów oraz politycznych pertraktacji.

1 września 1939 roku, pamiętny piątek. Brutalne przebudzenie, zniweczenie nadziei, odarcie ze złudzeń. Data zmieniająca bieg zdarzeń.

Plejada koryfeuszy, ale i utalentowana młodzież, która z impetem i determinacją zawładnęła podziemną literacką sceną, na trwałe wpisując się w dzieje polskiej literatury. Świat widziany „od środka", przez pryzmat jednostkowych emocji, a także doświadczeń. Historia odzwierciedlona w losach poetów i pisarzy rozmaitych pokoleń.

Opis codzienności i aktu twórczego w sytuacjach granicznych. W cieniu dwóch, wyniszczających jednostkę totalitaryzmów. Możliwość poczucia atmosfery, znalezienia się w epicentrum i tyglu zdarzeń, „pieczarze Polifema", „kotle śmierci".

W tle panorama Warszawy - miasta przypominającego Herkulanum i Pompeje, unicestwianego, lecz nietracącego animuszu, nadal podszytego Wiechem. Miasta niepokornego, które w okresie wojny i okupacji stanowiło dla Polaków „tlen", a także „powiew wolności". Miasta z duszą, bardzo energetycznego. Miasta niezwyciężonego.

Lidia Sadkowska-Mokkas – absolwentka filologii polskiej i dziennikarstwa, varsavianistka, autorka szkiców literackich, a także biografii: „Przystanek Warszawa. Subiektywny przewodnik literacki", „Warszawa skamandrytów", „Konwicki. Cudzoziemiec tranzytowy", „Dygat Pan".