Dlaczego warto rozmawiać o Sinéad O'Connor

W 1990 roku nagranie Nothing Compares 2 U uczyniło z Sinéad O’Connor światową gwiazdę. Dwa lata później artystka pojawiła się w programie Saturday Night Live, gdzie na oczach widzów podarła zdjęcie papieża Jana Pawła II. Ten gest uczynił z niej „stukniętą łysą wariatkę" – właśnie z takimi wyrażanymi publicznie inwektywami musiała się mierzyć przez całe życie.

Allyson McCabe w swym przejmującym, a zarazem rzetelnie udokumentowanym reportażu opisuje walkę jednej z najbardziej wpływowych piosenkarek naszych czasów o to, żeby w show-biznesie pozostać sobą. Sinéad nie chciała poddać się regułom przemysłu, który od wokalistek wymagał przeważnie seksownego wizerunku, czym umiejętnie grała jej rywalka, Madonna. O’Connor pragnęła zastosować swoją sławę, by mówić o sprawach, które uznawała za znaczne: w głównej mierze o przemocy wobec kobiet, dzieci, osób dyskryminowanych ze względu na kolor skóry czy orientację seksualną.

To nie jest tylko książka o Sinéad O’Connor, to w głównej mierze książka o opresyjnej kulturze, w której wszyscy żyjemy, choć od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku przybyło nam narzędzi, żeby mówić o ukrytych formach ucisku. A przybyło ich dzięki ludziom, którzy mieli odwagę przerwać milczenie. Jedną z takich osób była Sinéad.