Gabriel Marcel - filozof nadziei

Gabriel Marcel jest jednym z największych dwudziestowiecznych filozofów francuskich. Nazywano go, w przeciwieństwie do Sartreʼa, egzystencjalistą chrześcijańskim i filozofem nadziei. Jest twórcą oryginalnej metafizyki, którą nazywał filozofią mocną, filozofią ducha, filozofią egzystencji, neosokratyzmem i sokratyzmem chrześcijańskim.

Na język polski przetłumaczono m. In. „Od sprzeciwu do wezwania", „Homo viator", „Tajemnicę bytu", a także „Mądrość i poczucie sacrum". Uznając prymat intersubiektywności, sfery międzyosobowej, wobec świata, jest współtwórcą filozofii dialogu.

Przedmiotem jego poszukiwań był człowiek, a także jego odniesienie do drugiej osoby i do Boga. Przekonany, że życie ludzkie rozwija się na kształt dramatu, koncentrował uwagę na fenomenach pozytywnych, m. In.

na wolności, twórczości, nadziei, miłości, wierności i rodzinie. Starał się obudzić w człowieku poczucie głębi i tajemnicy tkwiącej w tym, co powszednie i zwyczajne. Napisana z pasją i przezroczyście książka Jana Galarowicza, autora prac o Schelerze, Hartmannie, Hildebrandzie i Heideggerze, a także o Ingardenie, Wojtyle i Tischnerze, jest pierwszym w Polsce popularnym wprowadzeniem do myśli Marcela, w szczególności do jego filozofii człowieka i relacji międzyosobowych.