Panienki. Szesnaście opowiadań erotycznych

„Panienki. Czyli szesnaście opowiadań erotycznych" to tekst, którego erotyzm nie jest medycznie dosadny, lecz też nie wstrzymuje się przed wstydliwym niedopowiedzeniem. Cielesność nie jest obok uczuciowości - mankament konstrukcyjny zbyt wielu polskich pisarzy; jest ona tak oczywista jak uczucia i, równie jak one, uskrzydlająca, a dla uważnego czytelnika - wzbogacająca.

Od redakcji Dwaj bracia, pisarz i rysownik, pochylają się nad urodą i tajemnicą kobiecości. Sylwetki, opisane i narysowane, kuszące i romantyczne, otoczone podziwem dla ich powabu i uroku, mają jednak więcej niżeli jedno oblicze.

W postaci kobiety, choć elegancko wygiętej i pełnej obietnic, jak klepsydry wypełnionej pokusami w miejsce piasku, bracia odkrywają-ukrywają niedoskonałości, które pospołu z efektownem tworzą fascynującą całość.

Franciszek Maśluszczak Jak to się dzieje, iż znawca i tłumacz poezji amerykańskiej, wielbiciel beatników i nauczyciel akademicki wykładający informatykę, pisze erotyczne opowiadania? Ten podtytuł wprowadza w błąd i w błąd nie wprowadza.

Książka jest jakby utopią szczęśliwej zmysłowości i są w niej niemal wyłącznie momenty – tak w pokoleniu autora i moim nazywano sceny erotyczne w filmach. Gdyby jakiś purytanin dopatrzył się w niej pornograficzności, to by przyznał, iż to pornograficzność poczciwa.

Żadnej tu brutalności, żadnych obscenicznych słów, sama dobra energia, a „panienka" i „nagusek" wzbogacają ubogie polskie nazewnictwo. Będąc hymnem sławiącym kobiecość, a trochę gawędą w duchu oświeceniowym, opowiadania te zarazem konkretnie zakorzenione są w patriarchalności.

Feministki powinny rozszarpać Zalewskiego jak Menady Orfeusza, choć jego narratorowi (i bohaterowi) na myśl żeby nie przyszło wyrzekanie się kobiet. „Panienki" albo pisane są serio i wówczas można im zarzucić naiwność i parę innych rzeczy, albo są dość przewrotnym żartem, o czym mogłyby świadczyć frazy takie jak „dokładnie ułożony bukiet konwalii" czy „butelka grolscha poprawiła mi krążenie krwi w mózgu i zacząłem myśleć".

Bohdan Zadura