Książka składa się z czterech rozdziałów, poprzedzonych wstępem i podsumowanych zakończeniem. Rozdział wprowadzający dotyczy przemysłu woj. Kieleckiego w okresie międzywojennym. W drugim rozdziale przedstawiono genezę i podstawy prawne instytucji stałych pełnomocników, natomiast w rozdziale trzecim prześledzono sposób powoływania mężów zaufania w przemyśle i pojawiające się w związku z tym problemy.
W ostatnim rozdziale przedstawiono sposób działania pełnomocników. Do tekstu dołączono dwa aneksy (Weryfikacja mężów zaufania przez funkcjonariuszy policji w 1930 r. W woj. Kieleckim, a także Zakłady przemysłowe wytypowane poprzez Wydział Przemysłowy Urzędu Wojewódzkiego Śląskiego w Katowicach do wyznaczenia kandydatów na mężów zaufania w październiku i listopadzie 1930 r.), bibliografię, spis tabel i indeks osobowy.
Najważniejsze źródła dotyczące mężów zaufania w przemyśle pochodzą z Archiwum Państwowego w Kielcach i dotyczą województwa kieleckiego, lecz autorka wykorzystała też informacje z woj. Śląskiego i poznańskiego i z archiwów centralnych w Warszawie (Archiwum Akt Nowych) i Rembertowie (Centralne Archiwum Wojskowe).
Stali pełnomocnicy (mężowie zaufania) to osoby pracujące w przemyśle i zajmujące w przedsiębiorstwach ważne stanowiska (właściciele zakładów przemysłowych, członkowie rad nadzorczych, dyrektorzy, kierownicy kluczowych działów).
Powołano ich na terenie całego kraju w wytypowanych zakładach. Ich kandydatury zostały zaproponowane poprzez zakłady, w których pracowali, zweryfikowane poprzez miejscową Policję Państwową i zaaprobowane przez adekwatny urząd wojewódzki.
Powołani zostali po raz pierwszy w 1930 r., a ich działalność przerwał wybuch II wojny światowej. Mężowie zaufania wykonywali nieodpłatnie prace zlecone przez urzędników wydziałów przemysłowych i bezpieczeństwa publicznego działających przy urzędach wojewódzkich.
Obowiązywała ich ścisła tajemnica. Do zadań mężów zaufania zaliczymy: zbieranie informacji na temat funkcjonowania zakładów przemysłowych, a także ustalenie ich możliwości produkcyjnych i potrzeb na wypadek wojny (wypełnianie coroczne metryk zakładów i określanie zmian, jakie zaszły w nich w ciągu ostatniego roku), zbieranie dodatkowych danych na temat pracowników zatrudnionych w przemyśle, wyróznionie pracowników ważnych dla funkcjonowania zakładów, którzy mieli być zwolnieni z czynnej służby wojskowej w razie mobilizacji (reklamacja), informowanie o wypadkach mających miejsce w zakładach i sytuacjach nietypowych, a także inne niewiele znaczące prace w zależności od potrzeb (np.
zwrócenie pracownikom uwagi, aby nie wykonywali zdjęć i szkiców zakładu, czy sprawdzenie aktualności książeczek wojskowych). Pomysł powołania mężów zaufania w przemyśle powstał w środowisku, które objęło władzę w II Rzeczypospolitej po 1926 r.
Opinie i recenzje użytkowników
Dodaj opinie lub recenzję dla Stali pełnomocnicy (mężowie zaufania) w przemyśle II Rzeczypospolitej na przykładzie województwa kieleckiego (1927-1939). Twój komentarz zostanie wyświetlony po moderacji.