Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Andrzej Wojciechowski jest poetą bez maski. Pisze wiersze od pół wieku, niekiedy z wieloletnimi przerwami. Zwięzłe i węźliste liryki wydają się ciemne i jakby pokryte bliznami. Mówią o takich bólach i rozpaczach, które powinny bratać człowieka z człowiekiem.

Poeta dzieli się cierpieniem powszednim jak chlebem. Błądzenie w labiryntach niegdysiejszych i niedawnych bólów wydaje się nie mieć końca. W najnowszym tomie Wojciechowskiego otwiera się niejasna nadzieja być może tylko na chwilowe zrozumienie i porozumienie z bliźnim.

Czy wyjście z morza zranień i upokorzeń jest wreszcie realne? Wiersze nie pragną litości, czekają na wysłuchanie. Zbigniew Chojnowski