Funkcje ustawodawcze Sejmu w kształtowaniu polityki zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1997-2004

Dziś badanie wpływu czynników wewnętrznych na zachowania zewnętrzne państw nie budzi już tak dużych emocji, jak jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Właściwie nie budzi ich prawie wcale… Czy to prawidłowo? Ponad pół wieku upłynęło od czasu, gdy James Rosenau pisał, iż „jeszcze nie tak dawno zewnętrzne zachowanie narodów było uważane wyłącznie za reakcję na bodźce zewnętrzne.

Od drugiej wojny światowej badacze polityki zagranicznej podkreślali jednak, iż źródła aktywności międzynarodowej są ponadto zasilane zdarzeniami i tendencjami wewnątrz społeczeństw". Należy jednak pamiętać, że dla państw nie będących mocarstwami - a do takich zalicza się Polska - to właśnie czynniki zewnętrzne posiadają podstawowe znaczenie.

Bo przecież od jakości struktur władzy zależy, czy są one w stanie prowadzić politykę zagraniczną, która wykorzysta nadarzające się okazje i uniknie realizacji niekorzystnych scenariuszy Ewolucja ustrojów państw demokratyczno-liberalnych doprowadziła do stanu, w którym nie tylko rząd, ale także parlamenty i władza prawodawcza mają uprawnienia w dziedzinie kształtowania polityki zagranicznej państwa.

Oczywiście są to głównie uprawnienia wypływające z realizowania funkcji kontrolnej i kreacyjnej. Aczkolwiek także i w zakresie kompetencji związanych ze sprawowaniem funkcji ustawodawczej pojawiły się pewne możliwości oddziaływania parlamentów na politykę zagraniczną.

w sytuacji Rzeczypospolitej Polskiej jest to z reguły uprawnienie obu izb parlamentu do wydawania zgody - w formie ustawy - na ratyfikację poprzez prezydenta RP niektórych umów międzynarodowych.

Książka opisuje, jak Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uczestniczył w kształtowaniu polityki zagranicznej państwa w okresie pomiędzy wejściem w życie Konstytucji z 1997 r. A uzyskaniem członkostwa w Unii Europejskiej (UE).

Okres ten to finalizacja działań na rzecz członkostwa Polski w strukturach świata zachodniego, czyli NATO i UE. Ze wstępu