System zintegrowanego planowania rozwoju w warunkach polskich. Założenia – zasady kierunkowe – koncepcja

W polskiej literaturze naukowej brakuje kompleksowego opracowania eksperckiego poświęconego systemowemu ujęciu zagadnień integracji planowania. Książki o tematyce planowania przestrzennego i planowania rozwoju, ujęte w kontekście geografii społeczno-ekonomicznej, gospodarki przestrzennej, urbanistyki czy nauk prawnych i administracji, koncentrowały się na diagnozie problemów w planowaniu publicznym, a jeżeli formułowały pewne wytyczne – to tylko natury ogólnej.

Niniejszą monografię poświęcono wymiarowi instytucjonalnemu planowania, rozumianemu jako zbiór procedur we wnętrzu organizacji, którą jest państwo. Procedury te powinny stanowić spójną, uzupełniającą się całość nastawioną na powiększanie efektywności interwencji publicznej w sferze dostosowywania sposobów użytkowania przestrzeni, a przez to – podniesienie skuteczności prowadzenia polityki rozwoju.

Planowanie przestrzenne stanowi bowiem nad wyraz pokaźny instrument polityki rozwoju państwa. Z tego powodu dyskusja i prace konceptualne zmierzające do jego usprawnienia, w tym doskonalenia procedur, są szczególnie aktualne, mając na uwadze pogłębiający się chaos w zagospodarowaniu przestrzennym kraju.

stanowczą część publikacji stanowią autorskie rekomendacje dotyczące reformy systemu planowania rozwoju i planowania przestrzennego ukierunkowanej na integrację procedur. Rozbudowany wątek aplikacyjno-postulatywny pracy prezentuje przedmiotową problematykę w sposób standardowy dla ekonomii oraz nauk z zakresu zarządzania publicznego.