Nitrogliceryna niepokoju (Dowody)

„Guerriero niezbicie dowodzi, iż dziennikarstwo może być dodatkowo jedną ze sztuk błyskotliwych i wytwarzać dzieła o wysokiej wartości, nie rezygnując przy tym z podstawowego obowiązku, jakim jest informowanie” – napisał Mario Vargas Llosa.

Twórczość Leili Guerriero – najkorzystniejszej reporterki w Ameryce Łacińskiej – cechuje się gracją stylu, dziennikarskim profesjonalizmem i pokorą.

Nitrogliceryna niepokoju to dobór jej tekstów przygotowany specjalnie dla polskiego czytelnika. Są tu portrety oddanych żon Borgesa i Onettiego, które po ich śmierci zarządzają narracją o popularnych pisarzach i najsłynniejszej tancerki tanga („Tango jest jak akt miłości. Podchodzisz, muskasz nogi pana, a potem agresywnie zahaczasz i blokujesz. I to jest orgazm”). Reportaże o przyjaźni niemożliwej, o antropologach identyfikujących szczątki ofiar dyktatury argentyńskiej, o cmentarzu na Malwinach (Falklandach), o którym przez lata Argentyńczycy nic nie wiedzieli. Eseje i felietony o perwersyjnym sposobie poznawania świata na city tours, o zawodowych pokusach dziennikarzy czy wreszcie o biznesie strachu, który polega na kontrolowaniu nitrogliceryny niepokoju tak, żeby nie wysadziła piszącego w powietrze.

Jak zauważa dziennikarka w jednym z esejów, warto zobaczyć różnicę między pisaniem „poprawnym” a „obrzydliwie korzystnym” – i urzeczywistniać to drugie.

Leila Guerriero pisze obrzydliwie korzystnie.